W „Mówią Wieki” o „Cuzco 1536-1537”
Przeciw konkwistadorom
Odkrycie Nowego Świata otworzyło przed Europejczykami szansę na ekspansję i bajeczne profity. Dla Indian było to śmiertelne zagrożenie. W maju 1536 roku stanęli oni przed niepowtarzalną szansą rozbicia konkwistadorów: powstanie w Cuzco poważnie zagroziło najeźdźcom, którzy w Peru nie ugruntowali jeszcze swojej pozycji.
Inkowie przez kilka miesięcy oblegali skromny garnizon hiszpański. Rebelianci nie byli bez szans – dysponowali przewagą liczebną, a niektórzy z nich władali już bronią białego człowieka. Dwustuosobowy hiszpański oddział pod wodzą Hernanda Pizarra stanął przed nie lada problemem, bo przeciwnik w końcu ograniczył się do blokady. Przed Hiszpanami szybko zamajaczyło widmo głodu. Na domiar złego załoga Cuzco była skłócona – część oficerów była przeciwna klanowi Pizarrów i starała się wykorzystać ich niepowodzenia.
Ostatecznie Inkowie odstąpili od oblężenia Cuzco i dopiero wtedy Hiszpanie wzięli się za łby; część konkwistadorów pod wodzą Diega de Almagro pokonała i uwięziła Pizarrów. To był początek walki między Hiszpanami, z której zwycięsko wyszli Pizarrowie. Inkowie nie wykorzystali niesnasek między konkwistadorami, aby przeciwstawić się ich ekspansji. Prawda, później dochodziło jeszcze do zrywów antyhiszpańskich, jednak nie miały one już tak sprzyjających warunków.
Tę dramatyczną historię przedstawia Roman Warszewski. Jego książka to ciekawa opowieść nie tylko o konkretnym etapie podboju Nowego Świata, ale także o ludzkich zachowaniach. Przy czym zdrada i podstęp wysuwają się na czoło.
T.B.
Roman Warszewski, „Cuzco 1536-1537”, seria Historyczne Bitwy, Bellona S.A., Warszawa 2013
[PS: Aż dziw bierze, że w oryginale, w miesięczniku historycznym „Mówią Wieki” autor tej notki wszędzie pisze Pizzaro, Pizzarowie, a nie Pizarro i Pizarrowie. Tu, na stronie, błąd ten został oczywiście poprawiony. Roman Warszewski]
Historyczne BitwyrecenzjeCuzco 1536-1537
